Die vrou wat ek nie is nie
wag vir my, wind-af wag sy,
sku in die skadu van ‘n sambreeldoringboom,
skraap sy met haar groottoon
in die stof.
En ek hoef nie te kyk nie want ek weet,
onthou die naaimasjien, die trapvoet
se plief-plif-plof.
Staan stil; die spelde steek, vlek bloed.
Maatband, mousgate, op met die arm dat ma kan sien.
Die kind wat ek nie was nie
wag vir my, wind-af wag sy
met ‘n weerhaan aan ‘n leiband,
met ‘n rokspant, pylnate, bice binding,
knoopsgate.
Kan jy haar nie sien nie?
Sy wag in die tuin
vir haar haan om drie keer te kraai
sodat ek haar nog een keer
kan verraai.
Sonkind 
Van dag een af bly hierdie by my spook. Hoeveel keer maal drie keer moet die haan kraai. Jy het bepaald ‘n vermoë om die gedigte te gaan uitsoek, het jy nie?