Soekend

My stem huil nagwind deur boomblare

Herinneringe aan jou woorde

Bly die krappende takke

My oë skroei sonbrand op naakte vel

Herinneringe aan jou kyk

Bly die brandende kankerkol

My ore raas branders teen rotse

Herinneringe aan jou lag

Bly die brekende skuimdruppels

Waar is jy?

Het ek jou mis gekies of verby geleef?

Is jy waar?

Het ek jou huilend hopend gedroom?

Merk jou Kleintyd

Ek was nog op soek na my matriekafskeidrok foto, toe kom ek op twee ander foto’s af. Omdat die rok foto my nou nog ontduik, seker met rede 😉 het ek besluit om sommer ‘n splinternuwe tag te begin.

Wys ons hoe het jy kleintyd gelyk, enige iets tot so 10 jaar oud!

My foto’s se kwaliteit is nie meer te waffers nie, dis die beste wat ek dit kon kry met die scanner.

Hieronder is ek omtrent 1 jaar oud, saam met my ma by my eerste ryding 🙂

 

En hier is ek 4 jaar oud. Die foto is onder groot protes geneem, al lyk dit nie so nie. Dis kort voor ek na die ooghospitaal moes gaan om ‘n gewassie onder my regteroog te laat verwyder, wat jy dan ook kan sien op die foto. Ek dink my ma het my aandag hier afgetrek en toe kliek die fotograaf. Tot vandag is ek onheilig sku vir foto’s 😈

 

 Ek tag dan nou vir Adriana en Jaco en Krista en Rosalind en Skoor

 Kom wys ons hoe lyk klein Adrie, die klein Wosonkis, klein Rooskind en Skorie 😈

Ouers skei, nie kinders nie

Somtyds voel mens jouself gedrewe om raad te gee, waar raad dalk nie regtig welkom sal wees nie, of meer spesifiek – dat die raad wat jy gaan gee, dalk nie die raad is wat die ander persoon wil hoor nie.

Ek wou nog oor iets anders skryf, toe lees ek vanaand hier by Tristan van haar eks wat in plein Afrikaans nie ‘n pa se gat werd is nie, en ek lees ook die kommentaar daarby. Ek wou ook kommentaar los, maar toe word dit ‘n opstel, toe besluit ek om maar hier by my eie plek iets te kom skryf.

Ouers skei, dis ‘n realiteit. My ma het eendag gesê as jy deesdae nie uit ‘n gebroke huis uit kom nie, dan is jy uit die mode uit. “Sad, but true.” Maar ‘n ouer skei ‘n ander ouer, nie sy/haar kinders nie, of so behoort dit te wees. Maar ongelukkig werk die lewe nie altyd so nie.

Toe ek my kinders se pa skei, het hy besluit hy skei sy kinders ook. Ek wou dit nie so gehad het nie. Al was hy hoe, al was hy wie, hy was steeds my kinders se pa. Ek het ‘n eed gesweer dat ek nooit vir hulle een skewe woord oor hulle pa sal vertel nie. Nie vir hulle nie en ook nie waar hulle dit kon hoor as ek met ander mense praat nie. Ek het daardie eed gehou, deur al die jare.

Ek glo vandag nog die wreedste ding om te doen is om ‘n kind tussen twee ouers te laat kies. Jy bereik niks, behalwe om jou kind uitmekaar te skeur.

Ek het baie jare na my eie egskeiding geluister hoe verbitterde ma’s vir hul kinders vertel hoe sleg hulle pa is, hoe hy rondloop, hoe hy dit en hoe hy dat is. Hoe hy nie kom kuier nie omdat hy ‘n ander meisie het, of iets dergeliks. Soms het ek my mond oopgemaak en gesê; “‘n Slegte eggenoot is nie noodwendig ‘n slegte pa nie.” Ek is weinige kere bedank vir my kommentaar.

My eks het vir 10 jaar nie sy kinders besoek of onderhoud betaal nie. Hy was kwaad vir my en het sommer besluit hy straf sy kinders ook daaroor. Ten spyte daarvan het ek gereeld dat hulle hom bel, op my eie onkoste. Het ek vir hom verskoning gemaak, dat hy te ver bly, of te besig is.

Toe hulle groter word, het hulle my ‘n paar keer gevra hoekom het ek hulle pa geskei. Ek het deels gejok en gesê ons was te jonk toe ons getrou het en het later nie meer bymekaar gepas nie. Ek het niks van die wrede waarheid vertel nie. Soms het ek harder as ander kere gesluk aan die galbitter wat wou uitstort as hulle my vra na hul pa, maar met genade van Bo, het ek nooit iets slegs van hom gesê nie. Soms het dit verskriklik baie genade van Bo gekos, maar ek het dit reggekry.

Hul Oupa was my kinders se vaderfiguur, en later hul stiefpa en toe ek eendag by my ma huil dat hul pa hulle nie eers meer sal herken as hy by hulle verbyloop nie, het sy my getroos en die situasie probeer ligter maak deur te sê; “Ag jong, Pa’s is nie familie nie.” Dit is nie waar nie, maar dit het my darem laat glimlag.

Toe my seun matriek klaar geskryf het, het hy besluit dat hy vir sy pa wil gaan kuier. Drie weke later het ‘n ontnugterde kind teruggekom van sy pa af. Vir die eerste keer het hy besef hoekom ek sy pa geskei het. Toe hy my daaroor konfronteer, het ek hom vir die eerste keer ‘n kort weergawe van die waarheid vertel, maar aan die einde bygevoeg dat dit sy pa bly, dat die Bybel sê ‘Eer jou Vader en jou Moeder’, en NIE ‘Eer jou GOEIE Vader en jou GOEIE Moeder nie.’

Twee jaar gelede het my eksman vir die eerste keer in 13 jaar Kaap toe gekom om vir sy kinders te kom kuier. Een aand laat het hy in ons sitkamer gestaan, met trane in sy oë en vir my en Liefie bedank dat ons sy kinders so mooi grootgemaak het en erken dat hyself dit nooit so sou kon doen nie en dat hy bitter spyt is oor die verlore jare.

Daardie aand het daar vrede gekom. Ek het geweet dit was dubbel en dwars die moeite werd om my vir al die jare te weerhou daarvan om hom by ons kinders sleg te maak. Die wiel draai vanself en die lewe het sy eie tyd.

As jy geskei is en daar is kinders, bêre jou hatige gevoelens vir jou eksmaat, wanneer dit by jou kinders kom. Moenie uitpak oor hoe sleg hy/sy is, waar jou kinders kan hoor nie. Jy voel dalk nou daardie ander ouer is nie die naam ouer werd nie, maar jy gaan niemand meer skade aandoen as net jou kind, deur sy pa, of ma, voor hom sleg te maak nie. Geen kind wil slegte goed van sy pa of ma hoor nie, al het die kind dit dalk al self ervaar. Dit bly sy ouer en bloed bly dikker as water, maak nie saak hoe ons daar verby wil redeneer nie.

Al is dit soms hoé moeilik, al stoot die bitter jou keel hoé dik, laat jou kind altyd glo sy ander ouer is lief vir hom en sal altyd lief wees vir hom. Jy gaan niks verloor nie, maar jou waardigheid behou en jou kinders se harte beskerm.

Een jaar later!

Happy Birthday

More is 24 Mei. More is hierdie blog ‘n hele een jaar oud!

Ek het begin as ‘n SSSB leser, maar toe raak dit nie meer lekker daar nie en ek besluit om my eie skoene aan te trek. As ek nou terugdink oor hoe dom ek met alles was, wil ek lag kry. Maar hoe meer ek ander blogs ontdek het, hoe meer het ek gesien wat WordPress alles kan doen en ek het met val-en-opstaan probeer en geleer.

Nou, ‘n jaar later, is daar nie regtig iets aan my blog wat ek wil verander nie. Dalk gee ek dit weer eendag ‘n “facelift”. maar vir eers is ek tevrede. Dis my plek.

Ek het so baie mense leer ken, so baie dinge geleer, van alles onder hierdie son. Ek het geleer dat daar baie mense daar buite is wat dink soos ek dink. Ek het ook geleer dat dit okay is om jou eie opinie te hê, al pas dit nie by die samelewing se opinie nie.

Ek het geleer dat ons almal ‘n storie het om te vertel. En al vertel ons almal nie ons storie ewe goed nie, beteken dit nie dat ons storie self nie goed genoeg is om te vertel nie.

Ek het geleer dat selfs in die virtuele wêreld almal nie van almal sal hou nie, maar dat dit ook okay is, want daar is genoeg plek vir elkeen van ons.

Ek het mense sien kom en later weer sien gaan. Sommiges se weggaan het my meer geraak as ander s’n. Ek het gewens dat hulle eerder kon bly, maar hulle het hul eie redes gehad wat gemaak het dat hulle die virtuele wêreld moes groet. Een van hulle is Ding, wat met sy nommer 13’s diep spore in baie van ons se harte getrap het. Ek mis Ding se stories nog elke dag en ek hoop hy en sy Dina leef lank en gelukkig saam 🙂

Ek het geleer dis soms nodig en ook okay om jou persoonlike hartseer met jou virtuele vriende te deel. Ek het soms gewens ek kan party net in die regte lewe ‘n drukkie gee en verseker dat die son altyd weer skyn, al is dit nie more nie, dan is dit oormore of die dag daarna.

Soms het ek nie woorde gehad by party inskrywings nie, my hart en my kop het net stil geword voor ‘n medemens se seer. Ander kere kon ek my kop agteroor gooi en skaterlag vir sommiges se uitstekende humor.

Nie een dag was ooit dieselfde nie en soms, as my regte lewe te besig geraak het en ek nie kon kom lees nie, het dit gevoel of ek iets iewers verloor het. Amper so asof ek my kind in die supermarktrollie in die parkeerarea agtergelaat het!  😆

Ek het ‘n hele paar bloggers persoonlik ontmoet en ek was nie een keer teleurgesteld nie. Elkeen van hulle is die moeite werd om te ken.

Die lewe is nie voorspelbaar nie, maar as dit van my afhang, sal ek volgende jaar dié tyd nog steeds hier wees. En ek hoop elkeen van julle ook!

Vir jou

Die lewe loop lankal ‘n ver pad met jou

‘n Pad van uithou, ‘n pad vol onthou

Soms was dit hardepad, soms weer sag

Soms sien ek hoe jy wag…

Wag vir die uur om te slaan

Wag om weer alleen te staan

Wag vir jou geluk om te draai

Om met die wind saam weg te waai

Maar ek het gou geweet

Jy’s nie net ‘n skip in die nag

Ek kon jou nooit weer vergeet

Daarom het ek bly wag

Die tyd het gekom om rus te kry

Ek gaan nooit weer weg

Ek is hier om te bly

Ek dra nie rok nie

Maak dit my gay, skeef, ‘n reënboogkind? Ek dink nogal nie so nie. Nie dat dit my sou gepla het as ek was nie, maar dis ‘n ander storie vir ‘n ander dag.

Ek het myself so bloediglik vererg vandag. Hulle sit in die kombuis, want hier mag ons mos nie by ons lessenaar eet nie, so as ek in Rome is, dan maak ek nou maar soos die Romeine. Langs my sit ‘n skewe girl, noem haar maar E, iemand van wie ek baie hou en met wie ek goed oor die wegkom. Sy het nie fieterjasies nie en haar werks-etiek is dieselfde as myne, m.a.w. jy doen ‘n ding flippin ordentlik of jy doen hom glad nie.

Oorkant ons sit ‘n paar ander vroumense. Ek het nie die gesprek gevolg nie, want in my kop was ek nie daar nie. Toe vang ek net so die laaste deel op, toe my bord hier by amper leeg kom en ek terugkom van waar ek in my kop was. Iemand moes van rokke gepraat het, iemand moes seker gevra het oor wat se rok iemand anders iewers heen gaan aantrek en toe moes iemand vir E gevra het wat sy gaan aantrek of so iets.

Ek vang op waar E antwoord dat sy nie ‘n rok gaan aantrek nie, want sy besit nie een nie. Toe daal daar so ‘n asem-ophou-stilte en toe sal die een koeksuster so fokkin wragtig sê: “Ag sorry man, natuurlik sal jy mos nie rok dra nie.” En ek sien hoe sak E se kop. My bliksem, hoe onsensitief! En wie sê net straight girls dra rokke? Of dat alle gay girls NIE rok dra nie?

Dis toe net daar wat die duiwel mos reg van my oor afspring, so ‘n Tarzan swaai aan my hare maak, terwyl hy “hie-ha hie kom k&k” skree en tot binne in my mond spring. Ek kyk so stadig op van my bord af, sit my mes en vurk so mooi neer, kyk vir Koeksuster mooi reguit in die oë en sê so half stadig, asof sy nie te vinnig van begrip is nie; “E k  d r a  o o k  n i e  r o k  n i e.”

En ek wag en ek bly kyk vir haar en ek wag en sy weet nie waar om te kyk nie. Niemand sê iets nie. En ek wonder of hulle sit en wag vir ‘n groot onthulling van my kant af.

En toe eers las ek by; “En ek besit ook nie ‘n rok nie. Maar weet jy, ek hou van mans, sommer baie, veral baie van my eie man. Eintlik is ek nog na al die jare dolverlief op hom. So ek dink nie rokdra of nie, het iets daarmee te doen nie, né.”

Sy het eers rooi geword en toe mompel sy iets van sy het dit nie so bedoel nie, en toe sê ek dat sy dalk volgende keer moet dink voor sy praat. Toe staan ek op en sê vir E; “Kom ons loop. Ek het nog nooit in my lewe sooibrand gehad nie, weet nie eers wat dit is nie, maar ek dink ek is so pas besig om uit te vind.” Toe loop ons.

Agterna het ek gedink ek het dalk bietjie kras opgetree, tot E my vertel dis nie die eerste keer dat die koeksuster haar afknou met woorde nie. Toe is ek spyt ek het nie my oorskietkos op koeksuster se kop uitgegooi nie. 👿

Ek dra regtig nie rok nie, bloot omdat broeke veel meer gemaklik is. Ek het mooi langbroeke, sexy langbroeke, mooi kantoorklere, mooi toppies en hemde en stylvolle broeke. Ek vrek oor mooi juwele, veral oorbelle en mooi onderklere. Ek het die mooiste skoene met die fynste hakke. Maar ek HOU NIE van rokke nie. So wat maak dit my?

Ek voel ‘n “flying feather” wat iemand dink omdat ek nie rok dra nie, want ek weet wie ek is. Maar wat my wel tot in oneindigheid afpis, is dat mense ander mense nog steeds wil “label” oor uiterlike dinge. Vet mense is lui, mooi mense is windgat, blondines is dom, mans soek almal een ding. En pas jy NIE in die hokkie nie, is hulle stom verbaas, amper asof jy jou nou snaaks hou en nie mooi wil saamspeel nie.

Hoe de fok kan mens so vlak wees dat jy net kan vaskyk in die sienlike en dan GLO jy het reg geoordeel? Somtyds wens ek daar was ‘n ander planeet waar menslike lewe moontlik was, baie ver van hier af. En dat ek sou kon kies wie ek met my saamneem soontoe.

Leaving on a Jet Plane

Vir almal wat moet weggaan, maar liewers sou wou bly  😥